Medycyna w starożytnym Egipcie

Praktyka medyczna w starożytnym Egipcie była tak zaawansowana, że ​​wiele obserwacji, norm i zwykłych procedur nie zostanie zmienionych na zachodzie przez stulecia po upadku Rzymu, a ich praktyki dominuja zarówno w medycynie greckiej, jak i rzymskiej. 

Starozytni egipcjanie zrozumieli, że choroby można leczyć za pomocą farmaceutyków, dostrzegli potencjał leczniczy w masażu i aromatach, mieli lekarzy płci męskiej i żeńskiej, którzy specjalizowali się w określonych obszarach, i zrozumieli znaczenie czystości w leczeniu pacjentów.

W dzisiejszych czasach uznaje się, że zarazki mogą wywoływać choroby i infekcje i można by pomyśleć, że ludzie zawsze tak wierzyli, ale jest to stosunkowo późna innowacja w ludzkim zrozumieniu. Dopiero w XIX wieku teoria choroby zarodkowej została potwierdzona przez Louisa Pasteura i udowodniona przez brytyjskiego chirurga Josepha Listera.

Przed którymkolwiek z nich węgierski lekarz Ignaz Semmelweis (1818–1865 n.e.) przedstawił ówczesnej społeczności medycznej propozycję obniżenia umieralności w swoich gabinetach, po prostu myjąc ręce. Wyśmiewali go lekarze, którzy nie widzieli powodu, by myć ręce przed nawet najbardziej inwazyjnymi zabiegami chirurgicznymi, i stawali się coraz bardziej sfrustrowani i zgorzkniali. Semmelweis został oddany do zakładu psychiatrycznego w 1865 roku, gdzie zmarł po ciężkim pobiciu przez strażników za sugerowanie praktyki uznanej dziś za zdrowy rozsądek.

Starożytni Egipcjanie bez wahania przyjęliby propozycję Semmelweisa; nie dlatego, że rozumieli pojęcie zarazków, ale dlatego, że cenili sobie czystość. Śmiertelność po zabiegach medycznych w starożytnym Egipcie była prawdopodobnie niższa niż w jakimkolwiek europejskim szpitalu w erze chrześcijańskiej aż do połowy XX wieku, kiedy czystość osobista i sterylizacja instrumentów stały się powszechną praktyką.

Egiptolog Barbara Watterson zauważa, że ​​„medycyna w starożytnym Egipcie była stosunkowo zaawansowana, a egipscy lekarze, wszyscy, z jednym lub dwoma wyjątkami, byli mężczyznami i byli wykwalifikowani. Mimo ze nalezeli do cywilizacji, która regularnie przygotowywala umarłych na balsamowanie, lekarze nie rozumieli, jak działa większość narządów wewnętrznych, i obwiniali siły nadprzyrodzone o chorobe.

Urazy i choroby

Kontuzje były łatwe do zrozumienia w starożytnym Egipcie; choroba była nieco trudniejsza.

Gdy ktoś został ranny, istniała prosta przyczyna i skutek, który można było następnie wyleczyć; kiedy dana osoba była chora, przyczyna była jednak mniej jasna, a więc diagnoza bardziej problematyczna.

Przyczynę choroby zwykle rozumiano jako konsekwencję grzechu, a kiedy wydawało się, że tak nie jest, że pacjent był poddany demonicznemu atakowi, prześladował go zły duch lub że jakiś bóg uważał, że musi nauczyć się lekcji. Choroba była więc często leczona poprzez recytację przez lekarza magicznych zaklęć. Watterson zauważa, że ​​„najwcześniejszy„ lekarz ” był magikiem, ponieważ Egipcjanie wierzyli, że choroby były spowodowane przez siłę zła dostającą się do ciała”.

Rodzaje chorób, na które cierpieli Egipcjanie, były tak liczne i różnorodne, jak obecnie, i obejmowały bilharsiasis (chorobę zarażoną i rozprzestrzenioną przez skażoną wodę); jaglica (infekcja oka); malaria; czerwonka; ospa; zapalenie płuc; nowotwór; choroba serca; demencja; dur brzuszny; artretyzm; wysokie ciśnienie krwi; zapalenie oskrzeli; gruźlica; zapalenie wyrostka robaczkowego; kamienie nerkowe; choroba wątroby; skrzywienie kręgosłupa; przeziębienie i torbiele jajników.

Oprócz magicznych zaklęć starożytni Egipcjanie używali zaklęć, amuletów, ofiar, aromatów, tatuaży i statuetek, aby wypędzić ducha lub demona, uspokoić boga lub bogów, którzy zesłali chorobę, lub powołać się na ochronę przed mocą wyższą jako środek zapobiegawczy. Zaklęcia byly zapisane na zwojach papirusu, które stały się medycznymi tekstami.

Teksty medyczne
Chociaż w starożytnym Egipcie dostępnych było wiele innych tekstów, tylko kilka przetrwało do chwili obecnej. Te nieliczne dostarczają jednak wielu informacji na temat tego, jak Egipcjanie widzieli chorobę i co, ich zdaniem, łagodzi objawy pacjenta lub prowadzi do wyleczenia. Nazwane są od osoby, która je posiadała, lub od instytucji, która je zamieszkuje. Wszystkie, w większym lub mniejszym stopniu, opierają się na magii współczującej oraz na praktycznej technice.

Papirus medyczny Chester Beatty, z ok. 1200 p.n.e., przepisuje leczenie choroby odbytu i odbytnicy (problemy związane z odbytem i odbytnicą) i przepisuje marihuanę pacjentom chorym na raka (wcześniejsza wzmianka o marihuanie w Herodocie, od dawna uważana za najwcześniejszą wzmiankę o tym leku). Papirus medyczny w Berlinie (znany również jako Papyrus Brugsch, datowany na Nowe Królestwo, ok. 1570 - ok. 1069 pne) zajmuje się antykoncepcją, płodnością i obejmuje najwcześniejsze znane testy ciążowe. Papirus Ebersa (ok. 1550 p.n.e.) leczy raka (który, jak mówi, nie ma leczenia), choroby serca, cukrzycę, kontrolę urodzeń i depresję. Papirus Edwina Smitha (ok. 1600 p.n.e.) jest najstarszą pracą nad technikami chirurgicznymi. Demotic Magical Papyrus of London and Leiden (ok. 3 wieku n.e.) poświęcony jest całkowicie magicznym zaklęciom i wróżbiarstwu. Papirus medyczny Hearst (datowany na Nowe Królestwo) leczy infekcje dróg moczowych i problemy trawienne. Papirus ginekologiczny Kahun (ok. 1800 r.p.n.e.) zajmuje się problemami związanymi z poczęciem i ciążą, a także antykoncepcją. London Medical Papyrus (ok. 1782-1570 pne) oferuje recepty na problemy związane z oczami, skórą, oparzeniami i ciążą. Są to tylko papirusy uznane za całkowicie skupione na medycynie. Istnieje wiele innych, które dotyczą tego tematu, ale nie są ogólnie akceptowane jako teksty medyczne.

Wszystkie te prace były konsultowane przez lekarzy, którzy rutynowo dzwonili do domu. Egipcjanie nazwali naukę medycyny „sztuką konieczną” z oczywistych powodów. Lekarze byli uważani za kapłanów Per-Ankh, Domu Życia, swego rodzaju biblioteki / szkoły dołączonej do świątyni, ale pojęcie „domu życia” uważano również za uzdrawiającą wiedzę poszczególnych lekarzy.

Zrodlo informacji: ancient.eu